سبک رئالیسم:]

رئالیسم یک جنبش هنری بود که در دهه 1840 در فرانسه و در حوالی انقلاب 1848 ظهور کرد . رئالیست ها رمانتیسم را که از اوایل قرن نوزدهم بر ادبیات و هنر فرانسه تسلط داشت، رد کردند. رئالیسم علیه موضوع عجیب و غریب و عاطفه گرایی و درام اغراق آمیز جنبش رمانتیک شورید. درعوض، تلاش می‌کرد تا افراد و موقعیت‌های واقعی و معمولی معاصر را با حقیقت و دقت به تصویر بکشد و از جنبه‌های ناخوشایند یا کثیف زندگی اجتناب نکند. هدف این جنبش تمرکز بر موضوعات و رویدادهای غیر ایده‌آل بود که قبلاً در آثار هنری رد شده بودند. آثار رئالیستی مردم از همه طبقات را در موقعیت‌هایی به تصویر می‌کشند که در زندگی عادی به وجود می‌آیند و اغلب منعکس‌کننده تغییرات ناشی از انقلاب‌های صنعتی و تجاری هستند . رئالیسم عمدتاً به این موضوع می‌پردازد که چگونه اشیا در چشم ظاهر می‌شوند، نه اینکه شامل بازنمایی ایده‌آل از جهان باشد. [ نیاز به نقل از ] محبوبیت این گونه آثار "واقع گرایانه" با معرفی عکاسی افزایش یافت - یک منبع بصری جدید که باعث ایجاد تمایل مردم برای تولید بازنمایی هایی شد که به طور عینی واقعی به نظر می رسند.

به تصویر می‌کشیدند و سعی می‌کردند افراد از همه طبقات اجتماعی را به شیوه‌ای مشابه به تصویر بکشند. از پالت‌های تیره‌رنگ خاکی برای نادیده گرفتن زیبایی و ایده‌آلی‌سازی که معمولاً در هنر یافت می‌شود، استفاده می‌شود. این جنبش به دلیل نقد هدفمند ارزش‌های اجتماعی و طبقات بالا و همچنین بررسی ارزش‌های جدیدی که همراه با انقلاب صنعتی آمد، بحث‌هایی را برانگیخت. رئالیسم به طور گسترده ای به عنوان آغاز جنبش هنر مدرن به دلیل فشار برای ترکیب زندگی مدرن و هنر در کنار هم در نظر گرفته می شود. از ایده آلیسم کلاسیک و احساس گرایی رمانتیک و درام به طور یکسان اجتناب شد، و اغلب عناصر نامرتب یا نامرتب سوژه ها هموار یا حذف نمی شدند. رئالیسم اجتماعی بر ترسیم طبقه کارگر تأکید دارد و با جدیت با آنها برخورد می کند که طبقات دیگر هنر هستند، اما رئالیسم به عنوان پرهیز از تصنع در برخورد با روابط و احساسات انسانی نیز هدف رئالیسم بود. رفتارهای قهرمانانه یا احساساتی با افراد به همان اندازه رد شد.

رهبری شد. این در سراسر اروپا گسترش یافت و برای بقیه قرن و بعد از آن تأثیرگذار بود، اما همانطور که در جریان اصلی نقاشی پذیرفته شد، به عنوان اصطلاحی برای تعریف سبک هنری کمتر رایج و مفید می شود. پس از ورود امپرسیونیسم و ​​جنبش‌های بعدی که اهمیت قلم‌زنی دقیق توهم‌گرایانه را کاهش دادند، اغلب به استفاده از سبک نقاشی سنتی‌تر و فشرده‌تر اشاره می‌شود. این برای تعدادی از جنبش‌ها و گرایش‌های بعدی در هنر استفاده شده است، برخی شامل بازنمایی دقیق توهم‌گرایانه، مانند فوتورئالیسم ، و برخی دیگر به تصویر کشیدن موضوع «رئالیستی» به معنای اجتماعی، یا تلاش برای هر دو در فرانسه آغاز شد. جنبش رئالیستی در اواسط قرن نوزدهم به عنوان واکنشی به نقاشی رمانتیسیسم و ​​تاریخ آغاز شد .

نقاشان رئالیست به نفع تصویرسازی از زندگی «واقعی» از کارگران عادی استفاده می کردند و مردم عادی در محیط های معمولی به عنوان سوژه ای برای آثار خود درگیر فعالیت های واقعی بودند. گوستاو کوربه ، ژان فرانسوا میله ، آنوره دومیه و ژان باپتیست کامیل کوروت، نمایندگان اصلی رئالیسم بودند . ژول باستین لوپاژ ارتباط نزدیکی با آغاز ناتورالیسم دارد ، سبکی هنری که از مرحله بعدی جنبش رئالیستی ظهور کرد و ظهور امپرسیونیسم را بشارت داد . رئالیست‌ها از جزئیات نامرغوبی استفاده کردند که وجود زندگی معمولی معاصر را به تصویر می‌کشید، که در ادبیات طبیعت‌گرای معاصر امیل زولا ، آنوره دو بالزاک و گوستاو فلوبر مصادف بود .

کوربه حامی اصلی رئالیسم بود و نقاشی تاریخ محبوب را که در آکادمی هنر مورد حمایت دولت قرار داشت به چالش کشید. نقاشی‌های پیشگامانه او «دفن در اورنانس» و «سنگ‌شکن‌ها» مردم عادی منطقه زادگاهش را به تصویر می‌کشید. هر دو نقاشی روی بوم‌های بزرگی که معمولاً برای نقاشی‌های تاریخی استفاده می‌شوند، انجام شده‌اند. اگرچه آثار اولیه کوربه شیوه پیچیده استادان قدیمی مانند رامبراند و تیتین را تقلید می‌کردند ، پس از سال 1848 او سبکی بی‌ظرافت را با الهام از چاپ‌های رایج ، تابلوهای مغازه‌ها و دیگر کارهای صنعتگران عامیانه اتخاذ کرد. کوربه در سنگ شکن ها ، اولین نقاشی او که جنجالی ایجاد کرد، از سنت شبانی نمایش موضوعات انسانی در هماهنگی با طبیعت اجتناب کرد. در عوض، او دو مرد را به تصویر کشید که در کنار یک جاده سنگی و جذاب کنار هم قرار گرفتند. پنهان بودن چهره آنها بر ماهیت غیرانسانی کار یکنواخت و تکراری آنها تأکید می کند.